[ad_1]

Εκείνος ο μαύρος Ιούλιος του ’22 χτύπησε βάναυσα τον ελληνισμό και ανάγκασε χιλιάδες ανθρώπων να καταφθάσουν στην Ελλάδα μ' όποιο μέσο μπορούσαν. Άλλοι εγκαταστάθηκαν στη Θεσσαλονίκη, άλλοι βρήκαν καταφύγιο σε νησιά, άλλοι διασκορπίστηκαν σε βορρά, νότο, όπου τους έβγαλε ο δρόμος. Κάποιοι κατόρθωσαν να φτάσουν στην Αθήνα.

Χτυπημένοι από τη συμφορά και τη μοίρα, ξεκληρισμένοι οι περισσότεροι, δεν άργησαν να αναζητήσουν την καθημερινότητα της Πόλης. Τους έλειπε, τη ζητούσαν σε κάθε έκφανση της νέας τους ζωής.

Δυο χρόνια μετά τον πόλεμο, οι ίδιοι άνθρωποι προσπάθησαν να βρουν μια αφορμή για να είναι μαζί, ενωμένοι, μονιασμένοι. Αποφάσισαν να αθληθούν, να παίξουν ποδόσφαιρο. Σε μια Ελλάδα φτωχική, πληγωμένη και καχύποπτη απέναντι στους πρόσφυγες.

Τέτοια μέρα του Απρίλη, κάποιοι ευλογημένοι άνθρωποι, σε ένα μικρό χώρο στα γραφεία της Χριστιανικής Αδελφότητας Νέων Αθηνών στο κέντρο της Αθήνας (η ΧΑΝΑ τότε στεγάζετο επί της οδού Μητροπόλεως) αποφάσισαν να αναστήσουν τη μεγάλη ιδέα που γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, να βάλουν φωτιά στη φλόγα που σιγοέκαιγε μετά το δράμα του 1922.

Έτσι, γεννήθηκε η Αθλητική Ένωσις Κωνσταντινουπόλεως, η Α.Ε.Κ. σαν σήμερα, στις 13 Aπριλίου του 1924.

Πριν καν περάσει το πρώτο δίμηνο, η νεοσύστατη Ένωσις στελεχώθηκε κατά συντριπτική πλειοψηφία από Κωνσταντινουπολίτες ποδοσφαιριστές. Από παιδιά της Πόλης που με την έναρξη του αιώνα, έπαιζαν ποδόσφαιρο στα μοναδικά σωματεία που διέθεταν τότε ποδοσφαιρικό τμήμα. Τα ονόματά τους ήταν “Πέρα Κλουμπ” και “Ένωσις Ταταύλων”.

Εκείνα τα πρώτα χρόνια το ποδόσφαιρο ήταν άκρως ερασιτεχνικό. Δεν υπήρχε καν Ομοσπονδία (συστάθηκε δύο χρόνια αργότερα, το 1926 όταν πρωτοπαραχωρήθηκε και η έκταση της Νέας Φιλαδέλφειας στην ΑΕΚ ως προπονητήριο) και η ΑΕΚ προπονείτο ακόμη στο ανοιχτό γήπεδο δίπλα στους στύλους του Ολυμπίου Διός.

Οι αγώνες δεν είχαν σημασία, το ζητούμενο ήταν οι μυρωδιές, οι θύμησες, η ιστορία. Η Α.Ε.Κ. σφυρηλατήθηκε ανά τις δεκαετίες, ξεπληρωσε ένα μέρος του χρέους προς τους ιδρυτές της και πλέον η ώρα κοντοζυγώνει. Ο κόσμος της θα ξαναδιαβεί το ίδιο μονοπάτι πλάι στον Ποδονίφτη όπως έκαναν εκείνοι οι άνθρωποι που φρόντισαν η σπίθα να γίνει φλόγα, η φλόγα φωτιά και η φωτιά πυρκαγιά. Μόνο και μόνο για να δουν το Δικέφαλο Αετό να φτερουγίζει.

96 χρόνια Α.Ε.Κ.

[ad_2]

Source